14 juli

Om kwart voor 4 gaat de wekker op alle kamers van het Radisson Park Inn hotel in Schiphol. Snel even douchen en dan in de lobby verzamelen. Iedereen is mooi op tijd beneden en we nemen de shuttlebus van half 5 die ons keurig op de Nederlandse luchthaven afzet. Omdat we met 2 busjes zijn gekomen, is het even zoeken naar de voltallige groep, maar even later kunnen we naar de check-in.

Ook daar lopen we tegen wat probleempjes aan. We moeten eerst naar de self-check-in computers om onze instapkaarten af te printen, maar dat lukt niet bij iedereen. Het duurt toch wel een tijdje eer we alle kaarten hebben. Dan verder naar de balie maar ook daar niet supervlot met bagageproblemen. Als we uiteindelijk het vliegtuig op willen, hebben we ook weer problemen met een 3-tal personen. Dan maar de techniek omzeilen en ouderwets het koordje onder ipv door de electronische gates.

Om iets na 7 stijgen we dan op richting Zurich voor een vlucht van iets meer dan een uur. Daar aangekomen moeten we met een treintje naar de E terminal en moeten we onze instapkaart die we in Amsterdam al hadden afgedrukt, inruilen voor een andere. We krijgen heel wat lastige vragen en Joeri, Sophie, Jo en Wendy worden er uitgepikt voor een uitgebreide security controle. Daarnaast zijn er nog bagageproblemen voor Luc Nevelsteen, die zogezegd geen bagage mee heeft, en Luc Helsen, die er dan weer 2 zou hebben. Een simpele mix-up zouden we denken, maar de nummertjes op de bagagelabel zijn ook niet juist. Dit resulteert dan in een enorm gezaag, van in Zurich tot in Tokio, door de Zwitserse beambte. Het mag dan ook niet verwonderen dat we als laatsten instappen op de United Airlines vlucht richting New York.

Aan boord valt het best mee, maar voor de meesten duurt het toch lang. Als we Canada overvliegen, begint het gerammel wat onstuimiger te worden en ook de landing is vrij ‘bumpy’. Voor Joeri en Wendy had het niet veel langer mogen duren, anders had de poetsdienst extra werk gehad.

Bij de immigratie is het eventjes aanschuiven, maar verder loopt die probleemloos. Dan verder naar beneden om onze gereserveerde taxi gaan te zoeken, en een kwartiertje later zitten we in een mooi busje richting Belvedere Hotel, vlak bij Times Square.

Na een verkwikkende douche gaan we op pad voor onze eerste indrukken van New York, en die eerste aanblikken zijn altijd overweldigend. De kreten ‘How joh, wa’s da’ duiken toch regelmatig op. We lopen langs 7th Avenue naar Times Square, waar onze Duivels toch ook het wereldnieuws hebben gehaald.

Het is zo’n 34°C en dorstig weer, dus lopen we door naar het Hard Rock Café, waar we wat gaan eten en drinken. Normaal is het een klein uur wachten, maar als ik mijn ‘Membership card’ toon en de bijkomende reward die ik nog heb, mogen we ineens dadelijk binnen. Daar nog eventjes wat gedoe met de tafels, maar even later genieten we van lekkere biertjes en cocktails, en van een typisch Amerikaanse maaltijd.

Als we buitengaan, begint de vermoeidheid toe te slaan. We lopen dan ook terug naar het hotel, en nemen nog wat foto’s van een paar weirdo’s.

Na een laatste afsluitend biertje in het aanpalende hotelcafé, trekken we uitgeput naar onze kamers. Dit was een leuke, maar zware dag.